Tongariro Crossing

We dateren 7 November, en vanaf morgen één week in Nieuw-Zeeland. Ik zit hier in ons campertje alvast het verhaal van vandaag te tijpen, nl. De befaamde Tongariro Crossing, of te wel wat men ook noemt de beste dagwandeling in Nieuw-Zeeland. Vanaf 5.40u deze morgen waren we dan ook op pad met een busje om de Mount Tongariro, 1967m te gaan bewandelen, en het vulkanisch gebied te gaan temmen. Hoewel het nog vroeg is, speelt in het busje, dat langzaam gevuld wordt met meerdere moedig jong en oud, oppeppende muziek van Eminem.. Ik heb al zo lang uitgekeken naar deze wandeling, en ergens wisten we dat het zwaar en moeilijk kon worden, zeker nu onze conditie niet erg top was na weinig te hebben gesport door het jaar. De kleine voorbereidingen door enkele zondagswandelingen in Pajottenland bij de laatste nazomerdagen konden niet echt tellen. Gezien de afstand, de temperatuursverschillen, de mogelijkheid op eventuele neerslag hadden we ons goed voorzien. Sander zijn voedselpakket bestond uit 4 chocokoeken, fruitenergie-repen en enkele kleine witte broodjes, 3liter water en 1,5liter Cola en een appel). Ik hield het iets gezonder met een half stokbroodje belegd met ham (honey baked), een appel en banaan, een kleine liter water en wat bosbessensapjes, in geval van energieboost had ik dan nog walnootjes en rozijntjes. Het gevolg van zoveel proviand was dat Sander dan maar besliste zijn grote rugzak mee te nemen. Hetgeen neerkwam op een dikke 8kilo op zijn rug. De wandeling van 18,6km heeft ons exact 6u en 55 minuten gekost, te weten dat we tussendoor korte pauzes hebben genomen om even naar adem te happen, (wanneer het supersteil omhoog ging (45°), even te picknicken aan de Emerald lakes (vulkanische meren) of aan de tussenhutjes. Voor de rest was het vooral uitkijken waar je liep aangezien het traject slechts gevormd was door al diegene die dit voor je hadden gedaan. Zo liepen we dus door de ene vallei over de andere bergkam, klauterend, haarspeldbochtjes makend, door smeltende sneeuw, en naarmate we daalden langs een bergrivier naar beneden. Op sommige momenten adembenemend, en juist als je je foto camera al had uitgehaald om dit zicht te proberen vast te leggen, en terugstak, terwijl je alweer een paar passen hoger nam.. was het zicht daar toch net weer ietsje mooier, zag je net weer ietsje meer van de horizon, en ontdekte je net weer iets anders aan de andere kant van de berg. Het weer op zich viel nog goed mee.. een beetje koud aan de top, maar het blousje dat ik droeg (gisteren gekocht samen met de waterdichte broeken), gemaakt van merino-vacht van de nationale bergschapen, heeft mij ongelooflijk warm gehouden. (De kledij die hier wordt ontworpen voor bergsporten staat bekend voor zijn kwaliteit, en ja hoor.. dat heb k aan der lijve mogen ondervinden). Na de wandeling, waar we zijn vanaf gekomen met een kleine blaar op de dike teen, een beetje losse en pijnlijke knieën en slechts enkele schuifpartijen door de gladheid van de stenen, zijn we als koningen te rijk neergeplofd in het gras. Ik wou per se een “voor” en “na”-foto maar het triomf op onze gezichten kon de vermoeidheid enigszins verstoppen. (zie zelf op de foto’s). Slechts een kleine domper op het triomfgevoel terwijl we terug strompelen naar de camper (na een busritje) is een kleine verkeersboete van 21 NZ$ (i.e. Eur 10). Zelfs aan de andere kant van de wereld worden we terug met ons neus op de feiten geduwd..

Sander staat momenteel het zweet van zich af te douchen in een publieke toilet en doucheruimte. Nieuw-Zeeland heeft het wel op backpackers, en deze toiletten worden dermate goed onderhouden, dat het veel aangenamer is daar te douchen dan in de kleine douche in de camper zelf.. (een kleine douche die zich praktisch gezien richt op het daar aanwezige toilet). Ze hebben hier zelfs een soort spray in het toilet staan dat je kan spuiten op het wc-papier waarmee je de bril kan afvegen alvorens erop hygienisch plaats te nemen. Voila, mijn deel is af… kga mij ook snel douchen alvorens het daar sluit.. tot de volgende ..