de afgelopen dagen....

Okay, waar was ik ook alweer gebleven....Na Auckland en het oppikken van onze woonwagen, die toch wat groter uitviel dan wat we eerst in gedachten hadden,reden we naar de stranden van Karekare en Piha, alwaar de met Oscars bekroonde film "The Piano" werd opgenomen. Om daar te geraken, werden mijn chauffeurskunsten danig op de proef gesteld. Op een draaiend parcours, met korte, scherpe bochten die mekaar snel opvolgen, ging het door een Jurassic-achtig landschap richting strand. Niet zo simpel,bochten aansnijden, rijdend langs de andere kant van de weg en met de linkerhand dienen te schakelen. Af en toe schakel ik een "vitesse" te hoog, waardoor het campertje begint te schudden en stilvalt op de bergopjes. Je kan duidelijk merken dat Nieuw-Zeeland gevormd is door vulkaanerupties. Neem het glooiende landschap van het Pajottenland en ver10voudig de respectievelijke hoogtes en laagtes.

Enfin, veilig en wel komen we aan in Karekare. We droppen ons mobiel huis op de daarvoor voorziene parkeerplaats enwandelen door de duinen, richting zee. Er zwemmen 3 eendjes doorheen een poeltje, die natuurlijk mijn aandacht trekken.Ik zet me op een hurkje, neem een takje, en begin "kwek-kwek"-geluiden te maken. En inderdaad ze komen af. De eerste komtaan land, wellicht ging zijn aandacht uit naar het stokje dat ik in mijn vingers had en kwam ie niet af op mijn geluidjes, want voor ik het besefte, hapte het eendje in mijn vingers. Omdat er voor hen niets lekker te rapen viel, verdwenen ze weer van waar ze kwamen. We zetten onze weg verder, het strand ziet zwart! Niet van het volk, want dat is er niet... eenprachtig verlaten zwart strand. Zwart zand dat afkomstig is van (alweer) de vulcanologische ondergrond van dezeregio, basalt. Wat me ook opvalt, is de grootte van de schelpen die je hier vindt, een schelp van 4-5 cm diameter is hier normaal.

Na het strandbezoekje, terug de camper in en sjeezen we naar Te Puke, de geboorteplaats van de Kiwi zoals we die vandaagkennen, het fruit wel te verstaan. We passeren eerst Waihi, een dorpje met een goudmijn. Spijtig genoeg is het zondag, enjep, je kan het al raden, de mijn is dan gesloten. We rijden verder naar Te Puke, bestemming Kiwi 360°, een allesomvattendcentrum wat betreft het Kiwi-fruit. We komen na een lange rit, redelijk laat aan en bleek dat het centrum gesloten was, wegenseen privé-feest. Blijkbaar vinden in de "kiwi-gaarden" geregeld feestjes plaats, wellicht omwille van het mooie uitzicht.Eventjes historisch feit: de Ierse "uitvinder" van de Kiwi, zijn naam ontsnapt me nu eventjes, was een eigenlijk een slim ondernemer.Hoe multimiljardair worden in enkele ogenblikken? had die man gedacht.. wel hier volgt het recept daarvoor. Men neme een exotische,landvreemde vrucht (in dit geval de Chinese kruisbes), men mengt deze vrucht met andere variëteiten van deze soort, men verkrijgteen nieuwe soort, men geve deze de naam van het plaatselijke schattige dier en roepe het uit tot nationale vrucht.Alstublieft, een gezonde vrucht boordevol vitamine C, die daarenboven nog eens 6 maanden houdbaar blijft! En daardoor op kortetermijn en heus export-succes wordt! (de creatie van de Kiwi dateert van begin 1900). Zover de geschiedenisles :-)

Ons avontuur brengt ons in Rotorua ofte "the smelly city". Eventjes uitstappen en de geur van rotte eieren slaat je om de neus.Praise the lord, Allelujah, zo stinken! Amaai. Alles went zeggen ze, wel in dit geval mogen we van geluk spreken. We zoeken een kampeerplaats op, omdat de batterij van Aline's camera het begeven heeft en we enkel elektriciteit kunnen aftappen als we "aangesloten" zijn. Ook al omdat in de wijde omgeving geen enkel restaurant of café meer open is/was, zondag remember!Bleek het een redelijk marginale camping te zijn, het domein stond ook al enkele tijd te koop, maar toch werden we hartelijkontvangen door een kleine, ronde, redelijk corpulente dame ontvangen, die tegelijkertijd zowel naar links als naar rechts keek.Haar man, wiens éne been omgekeerd stond en maar de helft zo breed was als zijn andere, deelde ons mee dat we mochten kiezen op welke plaats we stonden, en als er een probleem was, mochten we hen altijd komen storen en hij wees naar de oude schoolbus die in een hoekje van het terrein stond. Anytime! Die bus was dus wel degelijk hun huis! Kort nadien kwam het ronde, doch vriendelijke vrouwtje naar me toe en moest ik de nummerplaat van de wagen en mijn land van herkomst invullen op een papiertje.Want toen ik "Belgium" antwoordde, stak ze me gewoon het papier en schrijfgerief in mijn handen. Ben ik nu achterdochtig door te denken: analfabeet?

We brengen een rustige nacht door, slapen uit en vertrekken in de vroege middag naar Te Wairoa a.k.a. The Buried Village a.k.a. Nieuw-Zeelands Pompei. Ergens in 1886 ( opgepast, de geschiedenisles is opnieuw begonnen!) barst de vulkaan Tarawera uit en brengt vernieling toe van nooit geziene omvang in de regio. Enkele dorpen worden compleet van de kaart geveegd en begraven onderlavastromen, dit dorp werd onder modder bedolven. Een middelgroot dorp, waar ook toeristen verbleven. Toen ik dit in een brochure en de reisgids las, was ik compleet verkocht! Ik moest en zou dit zien, maar was na afloop van het bezoek wat teleurgesteld.Veel stond er niet meer op de site, allesbehalve Herculaneum- of Pompei-achtig. Het dient gezegd: het museum zelf en het opzet vanhet buitenluchtmuseum was wel origineel. Alles werd verteld aan de hand van brieven die een fictief personage schreef naar haar moeder.Het personage Margaret was op huwelijkreis geweest naar dit dorp en toen ze hoorde van de uitbarsting en verwoesting, keerde ze prompt terug en schreef haar indrukken neer. Tijdens die fameuze uitbarsting werden ook de Pink & White Terraces verwoest, die beschouwd werden als het 8e wereldwonder. Dit waren enorme kalkstenenbaden, natuurlijk gevormd, en gevuld met warm geothermisch water.Voor meer info hierover, google maar!

Na deze site gingen we naar Wai-O-Tapu, een zogezegd Thermal Wonderland. (http://www.geyserland.co.nz/) En dat bleek verdraaid ook nog te kloppen. Een heel kleindeel van dit vulkanische gebied staat open voor het publiek en dat is toch al gauw anderhalf uur stappen. Deze wandeling brengt ons door bosjes die lijken alsof ze waren bespoten met een open andere roetspray, overal op de takjes zie je felros stof liggen. Effedichterbij komen en het blijken korstmossen te zijn, korstmossen van een kleur zoals alleen verse roest kan lijken! Oranje wordt afgewisseldmet felgroene varens, gele zwavelkristallen die boven kraters hangen en een ongelijklijke stank produceren, fluogele vijvers, donkergroenemeren, turquoize vijvers, .. het is echt een kleurenpalet dat je hier te zien krijgt. Spijtig dat het regent en nevelt, want anders zouden de kleuren nog veel beter te zien zijn op foto.Ik kan het natuurlijk niet laten en steek af en toe mijn vinger in één of ander borrelend poeltje. De ene keer voelt het lekkerwarm aan, de andere keren verbrand ik haast mijn vinger! Op het einde van de wandeling en bij het verlaten van het domein, moet je je naam doorstrepen in het logboek. Kwestie van zeker te zijn dat de bewakers, die na sluitingstijd sowieso een finale ronde doen, geen geroosterd lijk te vinden krijgen.

Het begint ondertussen echt wel goed te regenen and we're heading to Waitomo. We hebben zo'n 240 km te gaan langs kleine baantjesen weten dus dat het pikdonker zal zijn eer we er aankomen. Ergens onderweg, in een klein dorp, vinden we nog een tankstation, waarwe onze mobilhome voor de eerste keer mogen volgooien. Service aan de pomp is een standaard gebruik hier. "Fill 'em up" beantwoord ikde pompbediende en vraag hem hoe we in Waitomo kunnen geraken. Vriendelijk wijst hij naar zijn vrouw achter de toog en fluistert metoe "ask her for a map, she'll know what you mean" en inderdaad, wanneer ik ga afrekenen en achter " a map to the Waitomo caves" vraaggeeft ze me een kopie van een handgetekend plan hoe ik het dorp moet uitrijden en welke baan ik moet nemen naar de caves! Dit is New-Zealand hospitality ten top!Het begint te schemeren en we besluiten om ons eventjes "van kant te zetten" en een lekkere avondmaaltijd te nuttigen. Voor we het wetenrijden we de Arapuni-dam over en parkeren ons aan het pleintje er juist achter. Blijkt dit de oudste stuwdam te zijn in Nieuw-Zeeland.Wat een treffer. Ik loop wat rond de dam en plots stopt een voorbijrijdende auto en die man begint spontaan een babbeltje met me. Waar ik vandaan kom, waar ik naartoe ga, dat dit een fantastische plaats is, dat er hier serieuze forellen zitten, die je met een goed net zo uit het water kan scheppen (Timmekeeeeeeuh, dit is iets voor u!) Die Kiwi's toch! Vriendelijke mensen!

's Avonds laat en na menig "road kill" te hebben opgemerkt op deze banen, komen we aan in Waitomo, We stoppen langs de straatkant envallen in slaap. Het regent die nacht pijpestelen! Niet met emmers, ook niet met bakken, maar wel met containers valt het water uit de lucht.(voor het verslag van Waitomo, lees de vorige post)Ik vergat toen wel te melden dat de gids, toen we aan de abseil begonnen, ons begroette met de woorden:" Welcome to paradise!"Welnu, hoe langer ik hier ben (en ik heb nog maar een fractie gezien wat dit land te bieden heeft), hoe meer ik geneigd ben om die mensgelijk te geven. Mensen zijn vriendelijk, ik moet soms wel nog wat wennen aan het accent. Het is ook een proper land; mensen wordenvoortdurend gemotiveerd en geëngageerd om milievriendelijk te denken/zijn. Ik stel me de vraag waarom ik per sé een camper met wc en douchemoest hebben, terwijl er echt overal openbare toiletten zijn, die gratis zijn én zelfs properder dan de betalende toiletten bij ons!Public showers zijn er ook, maar deze zijn meestal betalend.Soit, er leeft ook een soort Belgen-Olland gevoel hier, maar dan met de Australiërs. Of zoals diezelfde gids zei, op mijn vraag watdie dode dieren op de weg waren: "They're oppossum, they're Australian, if you kill 12 of 'em a week, you get free citizenship"Samen lachtten we....(oppossum is een knaagdier, ingevoerd uit Australië, vertoeft in grote getale hier en brengt ernstige schade toe aan het milieu, eet bv ganse kiwi's, het beest, op)Vergelijk het met een vossen- of rattenplaag in België.

Vanuit Waitomo vertrokken we naar Taupo. Ligt aan een 620km² groot meer. Morgen gaan we daar een heuse dagwandeling op 2000m hoogte doen, de zongenaamde Tongariro Crossing. Blijkt dat dit een halve bergtocht wordt, waardoor we nog rap-rap naar de dichtsbijzijnde sportwinkelmochten hollen achter een waterdichte broek, want zonder zo'n broek worden we niet toegelaten.Taupo dus, eerste afspraak met outdoorsport (voor mij dan toch); bungy jumping. Ondanks het jennen van Aline, stap ik zonder schrik het I-centre binnen om een afspraak te maken. We begeven ons naar de jump-site, ik vul de nodige paperassen in en ga naar de springplank.So far, nog steeds geen schrik.De begeleider ginder vroeg me om te gaan zitten op een bankje en deed ie een touw en hengels rond mijn enkels en benen. Binnen een minuutmoest ik me naar de zijkant van het platform begeven, wat ik ook deed. Ik keek nogmaals naar beneden, nog steeds geen schrik. Plots wees die instructeur naar een plastic plaatje op de grond, place your feet here and jump! And jump? dacht ik bij mezelf, en toen panikeerde eventjes: gewoon springen? zomaar ? geen extra instructies of checks nodig? Ik dacht plots aan het abseilen, waar het inheisen in je koorden en touwen al gauw een dikke 5 minuten in beslag nam, terwijl hier het amper een minuut bedroeg. Ik zei tegen die instructeur toen ik nog eens die 47m naar beneden keek; "just push me otherwise I probably start doubting my jump". En dat deed ie ook.Als een spast dook ik naar beneden, voeten eerst en wapperend met de armen, wellicht een reflex om toch te kunnen vliegen :)Maar wel een fantastisch gevoel! "First jump?" vroeg de man die me onderaan losmaakte. "Yep, but I was scared", was mijn antwoord. "That's normal, you'll fly the next time"Inderdaad, toen ik x-aantal minuten later naar boven aan het klauteren was, voelde ik waarom iedereen met het hoofd eerst sprong. De ommekeer, toen het koord zijn maximale lengte had bereikt, en ik dus 180° gedraaid werd, die krachten werden opgevangen door mijn nek.Ook door de schrik, en dus spierspanningen, werd dit wellicht versterkt. Nu 's avonds heb ik er geen last meer van.Onze rustdag bestond er nog in van de Tongariro Crossing te boeken (we vertrekken immers om 5u30 's ochtends!), beetje rondwandelen langshet meer (de zwarte zwanen hier zijn tammer dan die in Herfelingen, maar schijten minstens evenveel!) en in de stad (dooie boel).

Terwijl Aline lekker stond te douchen, had ik, tijdens het roken van een sigaret, in het park van Taupo een 2de encounter met "God". Ditmaal was het een getuige van Jehova, inclusief de hoed op haar hoofd, die me enkele Watchtowers in mijn pollen stak en prompt begon te citerenuit de bijbel, inclusief de verwijzingen naar het zwarte boekje.Ze vroeg me ook wat ik morgen ging doen, en alvorens ze vertrok, beloofde ze dat ze me ging opwachten na onze crossing om mijn mening te horen over de artikels uit die boekjes. "Hell yeah"!De eerste maal dat ik met mijn atheïsme geconfronteerd werd, was toen ik in Little India (wijk in Singapore) te horen kreeg van een Indiër (logisch)dat ik een communist was. Ik had, toen ik Aline duidde op de aanwezigheid van het Aum-teken op een shirt (het logo dat ik voor mijn uitnodiging van het verjaardagsfeestje had gebruikt), op zijn vraag "do you believe in God?", "no" geantwoord en prompt kreeg ik een ganse uiteenzetting over They believe not in forces, Communists believe in powers. The power to give, the power to love, the power to rule.
Enfin, dit alles brengt ons aan de vooravond van de crossing. Morgen wordt dit tesamen met het verslag daarvan gepost! Alsook de foto-update!
(hier volgt een ;-), een inside-joke)