Een dagje in Kaikoura..

Wat oorspronkelijk een van mijn hoofddoelen was in Nieuw-Zeeland, en k gereserveerd had voor het stadje Kaikoura,nl. zwemmen tussen wilde dolfijnen. Oorspronkelijk gepland onmiddellijk na onze aankomst op het zuidereiland, en dan uitgesteld, haast geschrapt door tijdsnood, en uiteindelijk terug opde kaart geplaatst toen we gisterenavond de 17de in Kaikoura aankwamen en k het allerlaatste plaatje voor de attractie nog had kunnen bemachtigen. Het had niet veel gescheeld of ik had de kans niet kunnen krijgen. Het was per slot van rekening weekend, en het aantal toeristen begint toch al op te lopen. Dit hadden we o.a. opgemerkt door een groter aantal "trage" campervans op de baan, en de uithangbordjes van de talrijke Bed & Breakfast, campings en holiday parken waarop no vacancy stond.Soit, terug naar mijn dolfijnen. Ik had dus nog op het nippertje nummer 13 aan boord van het schip kunnen bemachtigen, al zou ik er wel om 5.OO s morgens voor moeten opstaan.

Toch enigszins een beetje spijt na mijn ja-zeggen en het vlot uitreiken van mijn visa-kaart voor bevestiging. Wat als er geen dolfijnen zouden zijn? Wat als het zo ijskoud water zou zijn? zouden er haaien in de buurt zwemmen? op al deze vragen kreeg k na een slapeloze nacht al snel een antwoord. De volgende morgen (na een fantastische zonsopgang -toch al één voordeel van zo vroeg op te staan-) voegde k mij bij de menigte. Deze bestond overwegend uit vrouwelijke leeftijdsgenoten. Zoals meisjes en paarden goed klikken, zal dit dolfijn-gedoe blijkbaar ook zoiets zijn. Sander? Die kwam in dit verhaaltje nog niet voor aangezien k mijn schat in de campervan heb achtergelaten zodat hij eindelijk kon inslapen. Na verzameld te hebben, kregen we een wetsuit inclusief duikbril, snorkel en zwemvliezen toebedeeld, vooraleer we ons naar de boot zouden begeven. Mijn vraag over het ijskoude water was prompt beantwoord. Van kop tot teen ingepakt had k er één woord voor: breath-taking. Het water was zo'n 13°, dus zwemmen zou zeker de boodschap zijn. Van het center naar de bus, van de bus op de boot, van de boot (na 15min de horizon te hebben afgespeurd naar dolfijnen) in het water. De hoorn van de boot had juist geblazen, (dwz dat de schroeven niet meer draaiden, en het voor ons veilig was). Voor k mij in het koude water begaf had de "skipper" nog bevestigd dat er geen haaien waren. Mijn vragen waren opgelost, klaar voor de human intervention in de natuurlijke omgeving van de Dusky dolfijnen.

Deze dolfijnen zijn tussen de 1.70-1.80m groot, en wegen ook zoiets tussen 70-80kilo. Als een van de kleinste van hun soort worden ze ook wel "the acrobats of the sea" genoemd. Geen salto is hun vreemd, evenmin hun 1m hoogte uit het water te springen. Deze dolfijnen komen grotendeels alleen voor in Nieuw-Zeeland, de zuidkust van Zuid-Amerika, Afrika en Australië. Wild? JA nieuwsgierig? Enorm en natuurlijk een beetje uitslovers voor hun kunstjes. Dit was de echte dolfijn in zijn eigen natuurlijke omgeving, en niet de flipper uit het dolfinarium van het Boudewijnpark.
In het water dat zoals k al zei best wel koud was, was k dit al snel vergeten bij het zien van het tiental dolfijnen in mijn buurt. Verbluft over de enkele meters, en later centimeters dat er tussen hen en mij zat, herinnerde k mij nog de woorden van de skipper. "To see dolphins, is a privilege and not a right. You have to entertain them, to make them interested in you". How hard can it be to be as dolphin-like as them?? Goed, handen naast het lichaam, geluidjes maken door mijn snorkel en in dolfijnenslag door het water. En Warempel ze bleven in de buurt, terwijl k hun bewegingen probeerde te volgen, al was het maar in cirkeltjes, of in een korte achtervolging. Ze kwamen zo dicht rond mij zwemmen dat k in de verleiding kwam hun vin te pakken en mij mee te laten slepen, zoals een echte whale rider. Echter het kwam niet verder dan oogcontact, wat mij toch al twee vriendjes opleverde. Eentje vol met littekens, die k in de minuten erna nog goed kon herkennen wanneer hij afkwam op mijn ge-toeter en we samen een cirkeltje draaide, en een tweede met drie witte putjes in zijn vin. Achteraf gezien bleken deze littekens door de andere dolfijnen van de kolonie te zijn geweest, wanneer ze aan het spelen waren.

De koude was k vergeten, alleen het af en toe teveel water in mijn snorkel bracht mij terug bij mijn positieven dat k wel degelijk geen van hen was. Ondanks het spuitgat, en de vinnen, ze hebben me keer op keer verslagen. Maar de interesse was er wel. Na eindeloze minuten werden we terug naar de boot geroepen, ergens waren mijn tenen gevoelloos geworden van de koude, en vond k het niet erg. Maar toch het snakte naar meer. De boot vaarde wat verder, en we mochten nog een tweede keer het water in tussen een andere kudde. Deze keer met meer ongemakken zoals kramp in de kuiten en water in de duikbril, was het een beetje minder, maar elke keer dat k het hoofd onder water stak was het weer van "ooh- wauw" (tussen het getoeter door). Terug aan boord..snel omkleden, warme choco,.. en van voor op de boot plaatsgenomen om fotootjes te gaan nemen. En al houd k mij er wat mee bezig, vind k dat voor een amateur-wildlife-spotter k het er niet slecht vanaf heb gebracht.. See for yourself tussen de foto's. Maar met wat hulp van de kunstjes van de dolfijnen, de achtergrond van de bergen bedekt met sneeuw, het zonnetje ondertussen hoog, blauwe hemel, en een telelens van 300mm was dit niet zo moeilijk.

Voordat we het allemaal beseften, was het avontuur ten einde.. en stond k alleen nog een warme douche te nemen in het dolphine center. Aangezien de douche in de camper het niet dat van dat is (zeker niet met maar een waterreservoir van 85 liter) was deze douche uiterst welgekomen. Sander daarna wakkergemaakt en verhalen verteld, terwijl we ondertussen reden naar een kleine pick-nick area in de buurt. Het was kwart voor elf.
In de namiddag hadden we nog een whale cruise gepland, waarbij we met een katamaran mee de zee dieper opgingen op zoek naar potvissen, orka's en andere dolfijnsoorten. Ook hier boden ze garantie als er geen dier te bespeuren was, maar we waren weer bij de gelukkigen.. 3 potvissen hebben we zien bovenkomen om lucht te happen voordat ze hun staarten in slow motion in de lucht gooiden om zich terug naar de diepte te begeven. Voor de crew geen onbekende want Little Nick (kleine nek) en Rua (met zekere groeven op haar zij). Machtige beesten van zo een 18meter lang, en het was een combinatie van het turen naar de horizon, hun blowholes (het lucht spuiten uit hun spuigaten) te vinden, ernaar toe te varen en te wachten tot ze terug naar de bodem afzakten en hierbij hun staart tentoonstelde. De golven waren 1m tot 1,5m hoog, en sommige mensen hebben geen walvis gezien omdat ze zeeziek in een hoekje kropen met bijpassend kkotszakje. Wij blij dat we toch merendeel aan het dek mochten blijven. De kapitein, haalde af en toe een mega-stok uit, wat blijkbaar een sonar-instrument bleek om walvissen op te sporen. Zo doen ze dat dus.:o)

Na de potvissen terug naar de dusky dolphins.. Nog acrobatischer en uitbundiger dan deze morgen begaven ze zich weer in de buurt van de boot, en kregen weer het serietje "ooh - Wauw" van het publiek. iets waar ze het blijkbaar graag voor deden want ze herhaalden hun kunstjes meerdere malen achter mekaar opdat toch iedereen zijn cameraatje klaar had staan om er een fotootje van te pakken.. Op de terugweg lieten ze nog eventjes een filmpje zien met mogelijke wild-life beelden die we nu gemist hadden,i.e. orka's andere dolfijnen, haaien,.. Een beetje om ons te verdoven dat we wel degelijk een goede trip hadden gemaakt doordat we de kans hadden gekregen 3 potvissen en een kolonie duskies te zien..maar ergens had k er nog wat meer van verwacht. Maar soit, het zonnetje scheen (voor de eerste keer eens warm genoeg om wat te zonnen), nog een terrasje in Kaikoura, een glaasje wijn van de streek (Marlborough, maar daarover later meer).

Sander merkte nog op dat zonder beesten dit stadje waarschijnlijk niet op de kaart van Nieuw-Zeeland zou staan. Ik merkte nog op dat je het ook niet vaak zag dat de bergen met sneeuw zo langs het strand zag, en de zon eens niet onderging op het water aangezien we ons op de oostkust bevonden. Sander herhaalde: Dat gaat ook vervelen. We namen onze spulletjes bijeen en rijden momenteel door naar Blenheim, stad van de wijn midden in de Marlborough streek (een streek die ook bij ons in de GB en Delhaize word geapprecieerd). Mijn dag kon niet meer stuk.

Voor het verleden heeft Sander vooral getijpt,dus k ga er niet verder over uitwijden. Alleen nog dit, de precies halfomgewaaide bomen in Catlins waren echt super om te zien. Maar dat was ook al een hoofddoel van de reis, terwijl k queenstown echt zag als een "hier moeten we door, maar k heb geen zin om er lang te blijven". K heb er mij enkel voorzien met wat extra warme kleren, ondanks hun merino-producten die redelijk prijzig zijn, viel het voor de rest goed mee om twee fleece-pulls op de kop te tikken. Ik zou geen kou meer hebben, en dat heeft mij de volgende nachten alleszins een betere nachtrust bezorgd. Uiteindelijk was k veel te licht gepakt en gezakt voor deze reis. Die keer dat k gecheckt had voor het vertrek naar een idee van temperatuur was het 25 graden. Iets wat achteraf maar een paar vroegzomer dagen waren.

Hopelijk was vanaf die blauwe lucht in Kaikoura nu de trend gezet naar meer zonnig weer.