First stop:Singapore

We schrijven dinsdag 30 oktober 2007: 11u 's avonds, centrum Singapore, terrasje McDonalds (free Wifi-hotspot weet je wel). Hier volgt het relaas van de afgelopen 3 dagen... En neen, ik zweer het je, ik ga je geen blaasjes wijsmaken!

Ik pik de draad op, zondagmiddag 13u30, Herfelingen. Tijdens de laatste maaltijd op Belgische bodem, frietjes met mosselen op moeders wijze, vroeg papa aan ons met welke maatschappijen we zouden vliegen. Gezwind antwoordde ik "Qantas" en "British Midlands". Waarop zijn reactie: "da's maar goed ook, want de slechtste maatschappij waar ik ooit mee gevlogen heb is British Airways en de beste Singapore Airlines! Zover deze kleine quote uit een middaggesprek dat snel tot een einde kwam aangezien we nog veel pakwerk te doen hadden.

Zogezegd zo gedaan, met 750gr Belgische mosselen in de maag, begon ik langzaam maar zeker aan het meest vervelende karwei dat er bestaat bij het reizen, namelijk koffers pakken! Uiteindelijk pakte ik een rugzak vol kleren (broeken, ondergoed, kousen, fleece, stapschoenen, teva's, jassen,...) Nieuw-Zeeland blijkt een fantastisch land te zijn met verscheidene klimaatsgezichten, dus ik kon maar beter goed voorbereid zijn. Er volgde nog een kleine trolley met daarin wat cadeau's voor Nieuw-Zeelandse kennissen van mijn vader, mijn toiletgerief en de portable. Ik nam nog snel een Calvin Klein-zakje (had dat bij een fles CKone gekregen), gooide de reisgidsen erin, enkele nog te lezen Humo's van naast het toilet en toen zat ik qua planning al in tijdsnood.

We namen nog snel afscheid van ouders & broer, stapten in Aline's Corsa en sjeezden naar Brussels Airport. Allez, tis te zeggen, dit gebeurde enkel op de A201, de weg naar de luchthaven zelf. Aangezien een paar pipo's het interessant vonden om op zondagavond een uitzonderlijk transport te organiseren over de ganse Assesteenweg , met name tot in Ternat! om daarna tussen de Brusselaars terecht te komen, die na een leuk weekendje kust ons nog eventjes kwamen ophouden! Enfin, veilig en wel kwamen we met een half uurtje vertraging toe te Zaventem. Incheckeeeeuh! En daar begon het al. Blijkbaar vlogen we toch met Britisch Airways (in het opgaan), terugkomen doen we met Midlands en het vertrekuur werd al 10 minuten later weergegeven dan op onze documenten. Geen reden tot paniek meer. Nog snel een drankje met Aline's familie die ons kwamen uitwuiven en snel snel naar de paspoortcontrole. Daar kregen we van Adriaan, Aline's broer die effe pitstop had gemaakt langs het toilet en daardoor de updates van de flight-tabellen had kunnen bekijken, te horen dat de vlucht 25 minuten vertraging had...

Nog nix aan de hand, door de paspoortcontrole geraakt en op weg naar de juiste gate.
We installeren ons in de zeteltjes, die hard maar toch goed aanvoelen en beginnen onszelf bezig te houden. Weliswaar niet op sexuele manier want dat zou niet geäpprecieerd worden door de omstaanders. Ma bon, laat ik verder vertellen.... Terwijl Aline met haar camera aan het experimenteren geslaan is, kom ik beetje bij beetje aan een goedgevuld lijstje van zaken die ik vergeten ben mee te nemen: een universele elektriciteitsadapter, een zaklampje, leesboeken, ... en plots schiet het me te binnen dat ik vergeten ben om oma en opa goeiedag te zeggen. Die lieve, brav e mensen wonen slechts op 25 m. Wat stress toch al niet met een mens kan doen. Ik neem de gsm uit mijn zak en bel hun nummer. Wat was oma blij van mijn stem nog eens te horen!! Kort nadat het gesprek beëindigd was, werd er omgeroepen dat de vlucht nog eens 35 extra minuten "delay" zal hebben. Er ontstaat enige ongerustheid bij ons... Aline maakt de opmerking dat we maar een uur hadden tussen aankomst in London Heatrow (vanuit Brussel) en het vertrek (naar Singapore). Ik naar die boarding verantwoordelijke, met de expliciete vraag of ik onze vlucht van LHR naar SIN dien te bevestigen.

Tot 2 maal toe bevestigt die dame me dat het niet nodig is, dat we er op tijd zullen geraken en dat iedereen verwittigd is. Wie ben ik om haar tegen te spreken?, denk ik, en stap met het toch wel geruststellende nieuws naar Aline toe, die daarop de woorden van mijn papa bovenhaalt: nooit meer met British Airways!

Derde keer, goede keer. Deze keer wordt er omgeroepen dat we mogen inschepen. Zo gezegd zo gedaan en na zovele excuses over het vertragingsincident zijn we de lucht in. Het wordt krap.... Aan boord vragen we aan de stewardess of we bij het uitschepen als eerste het vliegtuig mogen verlaten, because we need to take a connecting flight to Singapore, which will leave at 10 PM! We krijgen een "no" als antwoord. Want het is niet nodig : er zaten immers nog passagiers op dit toestel die diezelfde vlucht dienden te nemen. Landen deden we om iets voor 10u 's avonds.
De klok zien wegtikken, seconde per seconde, dichter bij die o zo belangrijke stand van 10 uur, terwijl iedereen op zijn dode gemak de hangbagage bij elkaar zoekt, en zo nodig ook de doorgang voor jan en alleman beginnen te versperren. Duwen of voorsteken, het had allemaal geen "avance". Fuckin' Englishmen!
Wanneer we het vliegtuig eindelijk verlaten hebben, zetten we het op een lopen. Op zoek naar "Transfer gates"... omdat lopen met een zak vol zware boeken niet "het-je-dat" is, neem ik de handbagage van Aline over en vraag haar al vooruit te lopen. En mijn sprintbommetje was weg...
Ik zag ze terug toen ze door de security check ging, zij vloog naar de desk van British Airways, ik onderging de security check. Toen dit gedaan was en ik mijn gezicht draaide, wist ik gewoon dat er iets scheelde. Machteloosheid, onbegrip, teleurstelling, het droop van haar af. "We mogen niet meer, ik wist het, uw papa had gelijk, godverdomme"

Effe slikken en zoeken naar een oplossing: Neil, die gast van BA, had gebeld naar de Qantasgezagvoerder en die nam niemand meer aan te boord. Te laat is te laat, klonk het!
En toen kwam eventjes alles samen en besefte ik stilaan dat we die avond niet zouden kunnen vertrekken... De vakantie waar we zo lang naar uitgekeken hadden, begon al met een valse start.
Plots kwam er nog een man op zijn gemak naar die desk en vroeg voor zijn plaats op de Qantas-vlucht naar Singapore en die mócht mee!! Hij bleek zijn vlucht bevestigd te hebben en dat volstond voor Qantas. Toen ik enigszins geïrriteerd raakte en tegelijkertijd hoop kreeg, deed ik mijn verhaal over die vrouw van BA die ons garandeerde dat we niets hoefden te doen, dat BA alles onder controle had. Wat ik toen te horen kreeg, sloeg alles: that's what they told you in Brussels, you're in London now, here are different rules!
"Britannia rules? Yeah right, up their fuckin' arses!" dacht ik bij mezelf! De opmerking makende dat het toch éénzelfde luchtvaartmaatschappy was, was er voor hem ook wat te veel aan.
Hij gaf ons "nood"oplossing: nachtje Hilton London, en morgenvroeg vertrekken met Malaysia Airlines naar Kuala Lumpur en daar overstappen naar Singapore met Singapore Airlines. Conclusie: anderhalve dag vertraging....
Terwijl onze tickets geprint werden, kwam er een oud Chinees koppeltje naar de desk toe. Zij zaten met hetzelfde probleem als wij.
Rap werden er enkele documenten in hun handen geduwd, en met de volgende zin "just follow them", wijzend naar ons, werd de British Airways desk gesloten. (Het was na tienen weet je wel)
Oja, ik was het haast vergeten: we kregen ook nog een zakje met een Tshirt van Britisch Airways en wat zeep en shampoo mee..

En toen stonden we daar....
Half elf, centraal in London Heatrow, met 2 gepensioneerde Aziaten op ons dak :)
Ik met enkel wat reisgidsen, Aline gelukkig in bezit van net iets meer.
Enfin, wij met die mensen naar het Hilton. "Schoon batiment", zoals ze bij ons zeggen, maar voor de rest weinig soeps. Van het "cockney" naar het "indiaas engels". Hilton Heatrow zorgt met zijn witte muren en aankleding voor een leuk contrast met de donkere Aziaten die er werken.
Ik kon die avond geen Brit meer zien of ruiken, we aten onze avondeten en gingen slapen, het was toen immers al 2u 's morgens en we moesten al om 8u het Hilton verlaten om op tijd te kunnen inchecken. Nadat we om 7u al gewekt werden door onze het bejaarde koppel, die blijkbaar de Maleisische nationaliteit én onze buren waren en het ontbijt genuttigd hadden, begon de lange wandeling naar Terminal 3.....

Juist nadat we 40 minuten daarvoor het hotel verlaten hadden en net voor het binnengaan van Terminal 3, merk ik dat het iet of wat fris is en kom ik tot de conclusie dat ik mijn jas vergeten ben...
nu ja , niet zo erg bedenk ik, ze hebben onze gegevens in dat hotel en ik heb er nog eentje in mijn bagage zitten....
We checken in bij Malaysian Airlines, we leggen het probleem uit en zorgen ervoor dat onze bagage in Singapore zal toekomen (want die was immers niet meegegaan met de vlucht van gisteren)
We wachten nog een beetje op het bejaarde koppel en nemen hen vervolgens mee op schok. Door de security checks en het bijkomende tijdsverlies, dreigen we alweer een vlucht te missen, we haasten ons naar de juiste gate, af en toe moeten we wachten op onze oudere vrienden, die iets minder te been zijn, maar toch te fier blijven als Aline voorstelt om een tas mee te dragen.
Als we aankomen, blijkt er ook al meer dan 45 minuten delay te zijn. En jawel hoor, we hadden maar een timeschedule van 90 minuten in Kuala Lumpur voor de connecting flight naar Singapore.

Wij uiteindelijk het vliegtuig opgeraakt, lekker gegeten, goed gedronken, genoeg gelezen,wat muziek beluisterd, enkele films bekeken, maar nix geslapen. Na 12u vliegen, landden we op tijd in Kuala Lumpur (blijkbaar had de piloot het gashendel goed opengedraaid), lokale tijd 7u50. om 9u30 moesten we tenlaatste ingecheckt zijn voor die vlucht naar Singapore. Omdat "pere Chinees" eigenlijk van Maleisië is, besluiten we van hem het woord te laten doen. Hij komt terug met een verhaal dat we de trein moeten nemen naar een andere terminal.. we hebben moeite om dat te geloven , doen navraag en krijgen elk een verschillend antwoord. Ik stel voor van direct naar de gate te gaan waar die vlucht zou vertrekken. Het werd immers stillekesaan spreekwoordelijk "5 voor 12", 5 voor 10 in dit geval!
Het probleem was dat British Airways ons geen gate nog seatnumber had toegekend... Maar soit, wij dus naar die gate, met onze 2 compagnons achter ons aan. We boarden en voor de eerste keer is de vlucht op tijd (of toch bijna, had iets meer dan 5 minuten vertraging)

Malaysian en Singapore Airlines zijn echt wel dik ok qua service en heerlijk ruikende stewardessen in fantastische kledij! (doch dit even terzijde)
Ik daarentegen begon veel minden heerlijk te rieken, na een ganse dag op het vliegtuig te zitten.
Na 45 minuutjes landen we eindelijk in Singapore. Het vakantiegevoel begint! Alle zorgen zijn bijna vergeten tot.....

we de bagage moeten ophalen....

jaja..
inderdaad ook dat nog...
(ik moet me haasten want de batterij van mijn laptop is bijna leeg)
geen valies, geen rugzakken
onze medereizigers krijgen hun bagage blijkbaar wel, ze komen ons nog vriendelijk bedanken en bye bye weg zijn ze....
Dus op naar de lost & found!
Mensen, Schots is niet makkelijk te verstaan, maar toch verstaanbaar, Indiaas-Engels is een taal waar ik moet opletten om niet in een lach te schieten, maar het Engels van Singapore is nog iets aparter. Sorry & excuse me & could you repeat that once again, gaan vlot over de tongen.
Er worden papieren ingevuld, dossiers opgesteld, minuten tikken voorbij... en terwijl dit alles zijn gangetje gaat, komen ze plots met goed nieuws. Er zijn 2 zakken terecht! minder goede nieuws: er waren er eigenlijk 3!
Aline's rugzak is terecht, mijn trolley ook, MIA: mijn rugzak. In de trolley staken de pc, 2 tshirts en dus die cadeaus voor vrienden in Nieuw-Zeeland. Maar ik ben mijn gloednieuwe rugzak kwijt, enkele jeans, fleeces, tevas, lowa stapschoenen, body warmer, tshirten, pull, gore-tex jas, k-way, mijn speciale handdoek dat een cadeautje was, een kruikje (ook een cadeau), enfin alles eigenlijk wat waarde had ...
en 't ergste van al: ik zit dus al bijna 3 dagen met dezelfde kleren ;-)
daarnet als uitgewassen onder douche, en nu zonder ondergoed op stap
(batterij is bijna leeg, morgen meer...) sorry
Aline zal ook nog wel 't een 't ander posten op dit eigenste moment
maar meer dan 30 uren wakker zijn en na toch wel hectische ogenblikken te hebben doorgemaakt, ga ik nu doodop bedje opzoeken
nog effe meegeven: we zien het nog zeker allemaal zitten, dus no worries ;-)
tot de volgende